De snookerwereld in België beleeft hoogdagen na de wereldtitel van Luca Brecel. Maar Dirk en Catherine van de snookertaverne Birmingham in Affligem zullen daar amper een graantje van meepikken. Eind mei nemen ze na 35 jaar afscheid van hun gekende zaak.
Al 35 jaar baten Dirk Van Sinay en zijn vrouw Catherine Lavers (beiden 58) de snookertaverne Birmingham langs de Brusselbaan in Affligem uit. Voormalig wereldkampioen Peter Ebdon kwam er zelfs nog spelen op een toernooi. Snooker speelde een belangrijke rol in hun leven en de afgelopen dagen hebben ze dan ook met argusogen naar de prestaties van Luca Brecel op het wereldkampioenschap snooker in Sheffield gekeken.
“Normaal laten we het voetbal zien op tv, maar nu vroegen de klanten zelf om het snooker op te zetten”, zegt Dirk. Zeven grote snookertafels, twee pooltafels en een tapbiljart telt de snookerhal en Dirk en Catherine kunnen rekenen op een trouw cliënteel. “Straf hé, klanten uit Dilbeek en Dendermonde rijden tot hier voor een partijtje snooker. Ze moeten wel, want de laatste jaren zijn er veel snookerzalen gesloten. Ik vraag me af wat die mensen gaan doen als wij sluiten.”
Want nog een kleine maand en dan hangen Dirk en Catherine de keu definitief aan de haak. En net nu de populariteit van snooker in ons land ongekende hoogtes lijkt te halen. “Sinds de aankondiging van de sluiting is het wel wat drukker. En nu komen er wel wat telefoontjes binnen om een tafel te reserveren, al is er nog plaats genoeg. Maar de beslissing om te stoppen is al lang geleden genomen. We hebben geen kinderen, we willen nog even van het leven genieten nu het nog kan”, klinkt het bij hen.
Het was Dirk’s moeder die op 18 oktober 1987 de snookerhal opende. “Het idee kwam van haar, jammer genoeg overleed ze zes maanden na de opening en hebben wij de zaak verder gezet. Met het restaurant zijn we pas echt gestart na de invoering van het rookverbod. De combinatie van een snookerzaal met een restaurant heeft altijd goed gewerkt. We hebben nog goed te doen, al zagen we de populariteit van de snooker wel dalen.”
Dirk en Catherine merken dat het vooral ouderen zijn die een balletje komen potten. “Ik denk dat de jeugd zich niet genoeg kan concentreren. Bij snooker kan je niet om de vijf seconden met je gsm bezig zijn. De meeste vaste klanten komen hier al sinds het begin, al hebben we sinds corona ook heel wat trouwe klanten niet meer teruggezien.”
Op zondag 28 mei is het officieel hun laatste werkdag en belonen ze de klanten met een barbecue tussen 15 en 20 uur. En op 17 en 18 juni volgt nog de verkoop van de inboedel, nadien wordt het gebouw eigendom van de Roemeens Christelijke Kerk. “Ik heb het altijd jammer gevonden dat niemand de zaak wou verderzetten. Misschien hadden we met de huidige interesse in snooker wel een overnemer gevonden, de combinatie van snookerzaal met taverne zou zeker nog succesvol zijn. Maar het is nu zo.”
De snookertafels zijn ondertussen allemaal verkocht aan particulieren, zelfs zonder reclame te maken. “1.200 euro voor zo’n tafel is eigenlijk geen geld, ik betaalde er destijds nog 7.500 euro voor. En met vierhonderd kilo aan houtwerk en duizend kilo blauwe leisteen is zo’n snookertafel geen lichtgewicht. Maar blijkbaar hebben de kopers een grote mancave”, lacht Dirk.
