Het is exact 25 jaar geleden dat het sociaal drama bij Renault Vilvoorde zich voltrok. Na een maandenlange syndicale strijd zouden toch meer dan 3.000 mensen uiteindelijk hun werk verliezen. Vilvoordenaar Patrick Van Camp (59) stond 12 jaar lang aan de band bij Renault. De brute sluiting blijft na al die tijd nazinderen bij hem. “Ik krijg nog altijd kippenvel als ik erover praat.”
Patrick Van Camp werkte bij Renault Vilvoorde van september 1985 tot het bittere eind in 1997. Hij stond er aan de band bij de motoren en was gedurende die jaren ook actief als vakbondsman bij ABVV. Er waren op 27 februari 1997 wel geruchten, maar de aankondiging kwam toch als een grote verrassing.
“Die donderdag 27 februari is dat bekendgemaakt op een persconferentie in het Hilton-hotel in Brussel”, vertelt hij. Om 15 uur moesten wij het vernemen via het radionieuws. Je gelooft dat eerst niet. En toch is het zo. Als je in een autofabriek kon gaan werken dan was dat een job voor het leven. Althans, dat dachten we. De mensen waren in shock. We zijn daarna massaal naar buiten gelopen en in stoet naar de Grote Markt in Vilvoorde getrokken om uitleg te vragen bij de burgemeester op het stadhuis.”
De 3.098 arbeiders besloten onmiddellijk de fabriek te bezetten en ‘gijzelden’ ongeveer 5.000 wagens op de parking. “De Renault Megane werd onze ‘oorlogsbuit’ en het ‘spelletje’ is begonnen. We zijn volop actie beginnen voeren. Dat heeft een paar maanden geduurd. Overal hebben we gezeten, tot in Frankrijk toe. Maar de Renault-directie was onverbiddelijk. De hoop stierf en in juli ook het laatste verzet.” Daarna kwam de wet-Renault. Sinds 1998 moeten bedrijven die collectieve ontslagen willen doorvoeren, een procedure respecteren waarbij er verplicht alternatieven bekeken moeten worden.
Toen het doek definitief gevallen was, heeft Patrick meteen ander werk gezocht. “Op 1 september ben ik begonnen als buschauffeur bij De Lijn. Dat ben ik tot op vandaag de dag. “Toch heeft Renault Patrick nooit echt losgelaten. “Als ik erover begin te praten, krijg ik kippenvel. Dat blijft een deel van u. Hier komen doet mij iets, nog steeds. Ik weet niet hoe dat komt dat dat zo diep zit. Dat is bij iedereen van de ex-collega’s. We hadden een zekere fierheid. We waren de beste werknemers van de Renault-groep en leverden de beste kwaliteit. Die fierheid blijft.”
Patrick woont ook nog altijd om de hoek van de voormalige fabriek. “Een goede kilometer hiervandaan. Ik rij ook nog altijd met een Renault. Je blijft fier over het product dat wij toen leverden. Je mag ook de collega’s in het buitenland niet vergeten die ons toen gesteund hebben…”
Af en toe is er nog contact met de ex-collega’s. “Hier zijn er nog een paar. Er is een groepje dat één keer in de maand op maandag bijeenkomt. Maar die zijn allemaal gepensioneerd. Ik moet nog werken (lacht).” Een herinnering aan het sociale bloedbad is het beeldhouwwerk “Strijd voor Arbeid” van Rik Poot, beter bekend als ‘De Vuist’. Daar komen Patrick en andere ex-werknemers vandaag traditioneel even samen om de 25-ste ‘verjaardag’ te herdenken.
