Vilvoordenaar Thomas Goyvaerts (26) is nog aan het bekomen van zijn pauselijke audiëntie. Hij was één van de vijf Vlaamse jongeren die vorige maandag op bezoek mochten bij Paus Franciscus I. ‘Het was een onwezenlijk heftige ervaring. We hebben hem zelfs kunnen omhelzen’, geniet Thomas nog na.
Thomas Goyvaerts nam deel aan het project als jongere vanuit ‘Verse Vis’, een communicatie-initiatief van IJD jongerenpastoraal Vlaanderen maar ook als cameraman en monteur voor de reportage die vorige week op Koppen werd uitgezonden.
‘Het idee voor een privé-audiëntie kwam er vanuit onze drang om de Paus aan iedereen te leren kennen’, vertelt Thomas, die zelf gelovig is. ‘We wilden ook een aantal vragen stellen die voor ons Vlaamse jongeren echt relevant zijn.’
Wereldprimeur
Het bezoek mag dan ook beschouwd worden als een wereldprimeur. ‘Het is inderdaad redelijk uniek dat je de Paus kan interviewen en ook nog eens filmen. We hadden onze vraag via de bisschop van Gent laten voorleggen aan de secretaris van de Paus.’
‘Een paar dagen later al was er antwoord dat we toestemming kregen. Uiteraard waren we ontzettend verrast dat dit zo vlot was gegaan. Het gaat hier toch om een redelijk onbereikbare figuur. Een wereldleider waar je niet zomaar even bij op de thee gaat.’
Vorige maandag was het dan zo ver. ‘Het was heel spannend. Het was wel aangekondigd natuurlijk maar in ons hoofd leek het nog altijd of het kon misgaan toen we daar met onze camera’s binnenwandelden. Er waren ook wel wat vreemde blikken links en rechts van een Zwitserse Wacht…’
Spanning opbouwen
Daarop volgde een uur wandelen door en wachten in het Vaticaan. ‘Van de ene kapel ging het naar de volgende wachtzaal. Die waren wel mooier dan die bij de dokter moet ik zeggen (lacht). Het was wel ideaal om de spanning op te bouwen.’
‘En dan kwam het grote moment. De Paus deed bij wijze van spreken zelf de deur voor ons open, ongelooflijk. We gaven hem een hand en het was echt een overweldigend gevoel. Die eerste ogenblikken vergeet je alles. Je staat daar en kan hem zomaar aanraken.’
‘Maar als cameraman moest ik mij toch snel vermannen en aan het technische gedeelte denken. We hadden maar een kleine drie kwartier tijd. Tegelijk moest ik het gesprek wel wat volgen en er ook aan deelnemen. Omdat ik iedereen in beeld moest brengen stond ik eigenlijk gewoon naast de paus terwijl ik aan het filmen was. Als ik daar nu aan terugdenk denk ik: ‘Hoe cool was dat?”
Koppigaard
De Paus maakte ook grote indruk door de manier waarop hij het interview ‘afhandelde’. ‘Hij heeft op een heel fijne manier op onze vragen geantwoord. Hij deed dat spontaan, moest af en toe nadenken voor hij antwoordde en maakte tussendoor een grapje. Hij maakte ons duidelijk hoe hij de wereld ziet.’
‘Ook meer persoonlijke vragen ging hij niet uit de weg. Zo vroegen we hem uit welke fouten uit het verleden hij heeft geleerd. Hij antwoordde dat iedereen fouten maakt en dat hijzelf nogal een koppigaard is. Zo was hij als overste van zijn orde te autoritair, gaf hij aan.’
‘Ook hij had veel moeten leren. Een paus die zijn fouten toegeeft; dat is al iets speciaal. Je zag ook dat hij het echt fijn vond dat we vroegen naar zijn liefde voor de zwakste en armen in de samenleving.’
Bijzonder afscheid
Het afscheid was eveneens bijzonder. ‘We gingen hem een hand geven maar hebben allemaal van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem toch maar even te omhelzen (lacht).’
De jongeren gingen ook niet met lege handen naar huis. ‘We hebben allemaal een Paternoster gekregen. Van ons heeft hij het truitje van de Rode Duivels waarmee ze naar de wereldbeker gaan, gekregen. En daar was hij oprecht blij mee (lacht).’
Decompressie
De ontlading bij het buitenkomen was immens.
‘Je voelde meteen na het interview al: ‘Dit was keigoed en ik heb dit als nietige Vlaming mogen meemaken. Op de weg naar buiten in de kapellen moesten we nog even sereen blijven. Maar eens buiten de muren van het Vactiaan volgde de decompressie. Er werd geroepen en geknuffeld. We waren echt geëmotioneerd dat we dit hadden mogen meemaken.’
