Fietshersteller Wim Tollenaere (48) is elk jaar wel te vinden voor een meerdaagse mountainbiketocht die tot de verbeelding spreekt. Dit jaar realiseerde hij zijn ultieme droom: de Hero MTB Himalaya tot een goed eind brengen. “Maar nu is het genoeg geweest.”
“De Hero MTB Himalaya is voor mij de meest avontuurlijke en uitdagende MTB-tocht die er bestaat”, glundert de man die samen met zijn echtgenote Isabelle De Vis in Opwijk de moderne fietsenzaak De Fietser heeft uitgebouwd.
In Azië is de Hero MTB Himalaya de grootste mountainbikewedstrijd met deelneming van wereldtoppers die gevolgd wordt door de nationale sportzenders en een legertje journalisten. Ook de locals nemen er massaal aan deel: de meesten zonder klikpedalen, sommigen op blote voeten. Ze komen uit arme landen met minder(waardig) materiaal. Er deden ook twaalf vrouwen mee, onder wie een Indische. Ze moesten wel een lange broek aantrekken.
Wim Tollenaere: “Ik won de eerste rit, omdat mijn compagnon Hans een poos verkeerd gereden was, en behield gedurende vijf dagen de leiderstrui totdat Hans het van mij overnam. In de eindstand werd ik tweede.”
“De tenten werden voor ons opgeslagen”, vertelt Wim. “ ’s Morgens kregen we pikant eten voorgeschoteld, maar ik ben er niet ziek van geworden. In totaal dienden we 665km af te leggen met hoogtemeters tussen 2 à 3.500m, bestaande uit een proloog en acht marathons.”
” Een week lang had ik hoofdpijn. Je rijdt met een ijl hoofd en wordt onzekerder. Bij zo’n erge vochtigheid luidt de boodschap: veel water drinken. Ik probeerde altijd met iemand samen te rijden. Het is zo een stuk veiliger. Ik was altijd op tijd binnen. ’s Nachts koelde de temperatuur fel af. Ik bleef ongedeerd, viel nooit van de fiets. De drie ongevallen die er te betreuren vielen, gebeurden telkens met auto’s, waarbij een persoon zijn dijbeen brak. Ik voelde mij nooit onveilig (geen overvallen of diefstallen), ik voelde me wel onveilig in het chaotisch verkeer.”
” Ik heb mijn grenzen afgetast en ben er tegenaan gebotst. Ik was uitgeput. Ik droeg elke dag de leiderstrui, kreeg een medaille en een schone trofee, die in de winkel een mooie plaats krijgt. Hans en ik eindigden op de eerste twee plaatsen in een peloton van 100 deelnemers, van wie de helft Oosterlingen. We versloegen ze op hun eigen terrein.”
Wim Tollenaere reed ruim vijftien jaar lang vergelijkbare wedstrijden. De Himalaya is zijn laatste geweest. “Ik stop ermee. De voorrang gaat nu naar mijn gezin en onze winkel.”
