De bekendste koerssupporter van het land zal voortaan niet meer te zien zijn op televisie. Jef Van Droogenbroeck (73) bergt zijn bordjes tegen de komst van de sneltram en de bijhorende onteigening van zijn woonst definitief op. Tientallen keren stond hij aan de aankomst knal in beeld van de televisiecamera’s met een bord à la ‘Sneltram A12: NEE’. Maar nu is de onzekerheid voorbij. Eindelijk. “De strijd is gestreden. We hebben het onteigeningsvoorstel aanvaard en verhuizen naar Geraardsbergen. We kunnen we ons leven weer in handen nemen.”
Jef en zijn fameuze bordjes zijn al jarenlang een certitude bij de aankomst van wielerwedstrijden. Hij probeerde altijd net daar te staan waar de televisiecamera’s op inzoomen, zowel bij veldritten, tijdens de voorjaarsklassiekers als in de Tour de France. “Dat heb ik moeten leren. Het vergt heel wat geduld en ook inzicht.”
Tot ergernis van sommigen maar Jef oogstte ook heel wat begrip. Want het is niet dat hij het voor zijn plezier deed. Jef en zijn vrouw Anny Ruyssevelt (76) zijn bij de bewoners van de Jan Krokaertstraat die onteigend worden voor de komst van de sneltram. Het duurde echter jaren voor er schot in het dossier kwam.
“Het is exact vier jaar geleden dat ik de koersen ben beginnen afschuimen met die borden”, vertelt Jef. “De Scheldecross in Antwerpen was de eerste keer. Ik merkte dat het onze zaak onder de aandacht bracht en ik ben het sindsdien dan ook blijven doen. Talloze keren.” Die eerste keer liep het overigens al meteen mis. Jef hinderde met zijn bord onopzettelijk veldritkampioen Sven Nys die zich boos maakte. Jef, zelf fan van Nys, verontschuldigde zich een week later persoonlijk. Hij had zijn les geleerd want geen renner die er in al die jaren nog over kloeg.
De Ronde van Frankrijk van dit jaar was Jef’s laatste wapenfeit. “Vanaf de Waalse Pijl is de kentering gekomen. De opschriften op mijn borden hebben indruk gemaakt”, is hij overtuigd. ‘Kracht van verandering is veel beloven en ruziën’, stond erop. Twee dagen later heeft men mij opgebeld. Toen bleef het nog bij beloven maar er was toch al reactie.”
“De laatste keer dat ik mijn bordje omhoog gehouden heb, was aan de aankomst van een bergetappe in de Tour, in Chambéry. Kort daarna heb ik de verzekering gekregen dat ze ons toch vervroegd gingen onteigenen. Normaal was dat pas volgend jaar. Ik had blijkbaar voldoende tegen de schenen gestampt van N-VA (Ben Weyts is de bevoegde minster van Mobiliteit, red.). Dat had ik al veel vroeger moeten doen…”
Over de waardebepaling van zijn woning zelf is Jef niet ontevreden. “Die mensen waren heel redelijk. Het eerste voorstel was te weinig. Daar kon ik in Meise niets mee kopen. Mijn dochter heeft er een serieuze hap bijgedaan. Er is wat gerekend en op anderhalf uur tijd hadden we toch een akkoord. We kunnen er onze aankoop en verhuis mee dekken. Maar je moet weten dat de huizen in Geraardsbergen niet zo duur zijn als hier.”
Want daar hebben Jef en Anny intussen al een nieuwe stek gevonden. “Tegen maart gaan we verhuizen. We hebben er een zo goed als instapklare bungalow gevonden in een rustige verkaveling. Mijn vrouw is van de Denderstreek en mijn dochter gaat ook in die regio wonen. De beslissing was dus snel gemaakt. Het is bovendien ook bijna een kopie van ons eerste huis. Dat hebben we trouwens ook verloren na een faillissement…”
“Als je puur naar de kwaliteit van wonen kijkt, gaan we ons zelfs verbeteren. Maar het is anderzijds ook niet met de volle goesting dat je dit doet. We hebben niet gevraagd om weg te gaan hè… Volgend jaar in maart zouden we hier 40 jaar wonen. Dat is een half mensenleven. Het heeft veel te lang geduurd allemaal. Als ik mezelf in de spiegel zie dan weet ik het wel: ik ben een pak ouder geworden op die 4,5 jaar. Ik heb jaren slecht geslapen en die prijs betaal ik nu. Dat blijft maar onophoudelijk door uw hoofd malen.”
“We zijn met drie hier in de straat die nu een akkoord hebben. Voor ons is het voorbij. Er zijn echter nog mensen die zelfs niet weten of ze volledig of niet onteigend worden. Die kunnen gewoon niet weg. Daarnaast zijn er nog een tiental die niet akkoord zijn met het voorstel dat ze gekregen hebben.”
Buren Ingrid Van Paesschen (53) en Nicolas Jacobs (66) gaan ook vertrekken. “In Eversem hebben we toch nog iets betaalbaar gevonden. Wat we krijgen voor onze woning is net genoeg om de aankoopprijs te compenseren. Voor mij zijn die onteigeningen een dubbele klap geweest. Ik was onthaalmoeder en ben hierdoor ook nog eens mijn werk kwijtgeraakt. Vind nu nog maar iets anders op mijn leeftijd…”
“Ik verhuis eerstdaags naar het Waalse Chimay waar ik iets gekocht heb”, vertelt Olivier Van Laere (43) die in het begin van de straat woont. “Al die tijd zaten we ‘vast’. Ons leven kan nu terug op gang komen. Ik had het laatste jaar plots ook een bloeddrukprobleem. Vier dagen nadat ik getekend had is dat terug gezakt naar een normaal niveau. Het is allemaal van mij afgevallen…”
“4,5 jaar hebben we verspeeld door al die miserie”, gaat Jef verder. “Nu kunnen we hopelijk terug wat genieten van het leven. Ik lig nog altijd wakker maar niet meer door de zorgen, wel omdat ik denk aan alles wat ik nog moet doen.”
De koers zal nu naar Jef komen in plaats van omgekeerd. “Want we gaan eigenlijk aan de achterkant van de Muur van Geraardsbergen wonen. Ik zal wat verloren lopen nu als ik nog eens ga kijken. Ik was altijd van ‘s morgens vroeg bezig om de juiste plek voor de camera’s te zoeken en die vervolgens ook de hele dag te ‘bezetten’. Ik ga het een beetje missen maar ook niet zo heel erg (lacht).”
