Een fietstrip van liefst 1.625 kilometer naar Polen om je vriendin te zien. Dat had Wim Missotten voor ‘zijn’ Nele best over. Zij trad namelijk met volkskunstgroep Nele op in het Poolse Kielce.
‘Er zijn momenten dat ik het niet meer zag zitten en dat ik dacht aan opgeven. Maar het idee dat zij ginder op mij wachtte, gaf mij de ‘drive’ om te blijven doorgaan’, vertelt Wim die niet gespaard bleef van de nodige technische averij en weerspannige weergoden.
Van maandag 14 juli tot vrijdag 25 juli ondernam Wim Missotten op zijn eentje een fietsexpeditie om u tegen te zeggen. Het doel van de 625 kilometer lange fietstocht was om zijn partner te zien die in Kielce volksdanste op de 51ste Europeade namens Volkskunstgroep Nele.
‘Vroeger was ik wel een geoefende fietser maar dat was de laatste jaren fel verwaterd’, doet de ‘held’ zijn relaas. ‘Ik droomde er echter al lang van om zo’n fietstrektocht te ondernemen. Je bent ver weg van alles en iedereen en het gevoel van vrijheid is onbeschrijfelijk.’
Vriendin Nele reisde met de volkskunstgroep op 21 juli af richting Kielce, daar waar Wim zelf al op 14 juli vertrok. ‘De eerste dagen dreven me over het Eifelgebergte langs Aachen naar Bonn waar de prachtige natuur de dagen overheerste. Op de derde dag moest ik de pas tussen Siegen en Bad Laasphe over waar de Sieg en de Lahn ontspringen.
Hier moest ik 5 kilometer met de fiets aan de hand wandelen door de hoge steiltegraad en het gewicht van de fiets. Ik was op alles voorzien en dus zwaar geladen met zakken en een aanhangwagentje. Ik gok toch dat ik met een totaal gewicht van 50 à 60 kilogram rondreed.’
De dagen erna passeerden mooie steden als Gotha, Erfurt, Weimar, Jena, Gera en Dresden de revue waar Oost-Duitsland nog steeds alom tegenwoordig is.
Daarna verging het lachen Wim enigszins. ‘Mijn ketting brak doormidden op 10 kilometer van het hotel. Het was grote paniek. In Duitsland kon ik mij nog verstaanbaar maken in het Duits maar in Polen verstaat men enkel en alleen Pools. Uiteindelijk heb ik die laatste 10 kilometer te voet afgewerkt.’
‘Toen heb ik best een zwaar moment gehad en zelfs gedacht aan opgeven. De wetenschap dat mijn vriendin in Polen op mij wachtte gaf mij uiteindelijk de ‘drive’ om door te zetten. ’s Anderendaags ben ik dan naar een plaatselijke fietsenmaker geweest waar ik mij met handen en voeten verstaanbaar heb gemaakt.’
Daarna beslisten de weergoden een en ander nog wat heldhaftiger te maken. ‘De voorlaatste dag viel de regen bij bakken uit de lucht. Wegen waren op sommige plaatsen rivieren, wat van een op papier saaiere rit, een meer dan boeiende ervaring maakte (lachje). De laatste dag telde ik af naar het weerzien met kennissen en vooral de vriendin in Kielce. Daar verbleef ik nog een weekend om op zondagavond met de bus terug te keren.’
Voor Wim waren het lange dagen op de fiets. ‘Ik reed 130 à 140 kilometer per dag met eens een uitschieter tot 180 kilometer afhankelijk van het parcours. Ik vertrok rond 8 uur ’s morgens en kwam tussen 7 en 9 uur aan.’
‘Nergens was er internet of andere luxe. Meer dan eens bellen en dan gaan slapen zat er niet in. Maar die goede nachtrust heeft mij zeker geholpen om mijn doel te bereiken.’
Nu kijkt Wim met plezier op zijn exploot terug. ‘Ik zou het zomaar opnieuw doen. Het is een ervaring voor het leven.’
Volgend jaar gaat de volksdansgroep naar Zweden. Of Wim ook daar naartoe gaat fietsen weet hij nog niet .’Ik ben nog aan het bekomen en aan het nagenieten. Daarna zien we nog wel (lacht)’, houdt hij de boot nog even af.
