Het hondensalon ’t Boefke in Asse bestaat 25 jaar. Anne Vereman (54) en Kris De Ridder (52) hebben er een voltijdse taak aan. “Een hondensalon was nooit onze droom, we zijn er gewoon ingerold. We hebben zelfs nog nooit reclame gemaakt.”
Een commercieel aantrekkelijke plaats blijkt geen must voor een hondensalon. ’t Boefke bevindt zich op het einde van een doodlopend straatje dat haast geen enkele Assenaar kent: Schaapeuzel, op de grens met Mazenzele.
“We begonnen 27 jaar geleden als hobby. We waren pasgetrouwd. Ik gaf les biologie en lichamelijke opvoeding, Kris werkte als zelfstandige vertegenwoordiger. We wilden, met het handboek in de hand, eens proberen onze bouvier Boefke, zelf te knippen. De haren vlogen tot bij de buren. Maar we vonden het tof, volgden een opleiding en stages. Maar het was nooit onze bedoeling professioneel aan de slag te gaan.”
“Met Boefke deden we hondenshows, waar een groot publiek is voor getoiletteerde honden. De mensen vroegen ons hun honden ook te toiletteren en dat werd een lopend vuurtje. We zijn allebei zot van beesten, dus we vonden dat tof. Na twee jaar hadden we al zoveel klanten dat we eerst nog halftijds werkten, maar al snel beslisten om dit voltijds te doen.”
Mond aan mond
“Ons klantenbestand is helemaal opgebouwd via mond-aan-mondreclame. Nu werken we zes halve dagen op zeven, telkens van 8 tot 13 uur. Fysiek is het namelijk een zwaar beroep, zeker voor de rug en de gewrichten. Het helpt dat we met twee zijn, zodat we licht en zwaar werk wat kunnen afwisselen.”
“Een hondensalon moet je echt doen uit liefde voor dieren. Voor het geld alleen hou je dit niet vol. We zagen in die 25 jaar al veel hondensalons komen en gaan. Het is ook geen erkend beroep, in tegenstelling tot een gewone kapper, waardoor nieuwkomers vaak onder de prijs werken. We hebben gelukkig ‘hondstrouwe’ klanten. Zelfs klanten die intussen naar het buitenland verhuisden, blijven komen en plannen hun reizen in functie van de knipbeurt van de hond.”
“Honden herkennen ons zelfs op straat. Dat is zowel positief als negatief, want niet elke hond houdt ervan naar de kapper te gaan. Tijdens een toiletbeurt wordt een hond gedomineerd en dat is niet plezant voor het dier.”
Muziek kalmeert
Moeilijke en gemakkelijke honden om te toiletteren kun je echter niet opdelen in rassen, vinden Anne en Kris.
“Het hangt ervan af hoeveel schrik ze hebben of hoe nerveus ze zijn. Muziek werkt kalmerend: licht klassiek, een walsje of schlager. Of stemmetjes uit tekenfilms en geuren als lavendel. We hebben van elke hond een gedetailleerde fiche en werken samen met de dierenartsen. We detecteren namelijk snel als honden voedingsproblemen of oorontstekingen hebben of kampen met huidaandoeningen. De mensen waarderen dat we dat signaleren.”
“Eén keer ben ik eens zwaar gebeten. Het was dan nog de hond van Jef Burm (de intussen overleden acteur, red.). De helft van mijn neus was weg. Wellicht beet hij uit schrik. Ik was niet de eerste en ook niet de laatste. Hij beet nadien nog een verpleegster en een dierenarts en Jef hem ‘m moeten laten inslapen. We toiletteren ook katten en daar houden we wel vaker kleerscheuren aan over. Honden kun je bedwingen, maar bij katten werkt dat averechts, dus we moeten dan ook zelf eerst de knop omdraaien.”
