“Als ik zo een afgesloten patiëntenbox binnenwandel, voelt het precies aan alsof ik in een ‘bubbel’ terechtkom. Alle geluiden worden gedempt. De eerste tien tot vijftien minuten kan ik trouwens niets doen: ik zie niets omdat mijn adem mijn bril beslaat. Ik zie hoe een jonge patiënt die ik laatst nog op het punt stond te intuberen beter wordt, hoe een oudere man langzaam sterft, terwijl in een derde box een patiënt nog altijd voor zijn leven vecht.”
“Het is verbazingwekkend hoe snel het coronavirus de routine van mijn werk veranderde. Deze crisis haalt me constant uit mijn comfortzone: wanneer ik de blik op het gezicht van de patiënt zie, of wanneer ik de woorden van familieleden hoor als ik hen bel om hen te informeren over de toestand van hun dierbaren. Wanneer mensen me vragen om hun moeder te vertellen dat ze van haar houden en haar even te strelen.”
“De elastieken van het masker snijden in mijn huid. Ik kan niet wachten om het uit te doen en eindelijk te ademen. Ademen. Dat is wat we tegenwoordig allemaal willen: artsen en patiënten, verpleegkundigen en hulpverleners. “
Piet Filez – Diensthoofd intensieve zorg Ieper
Uit het Nieuwsblad (11 april)
