Jef Van Droogenbroeck (72) en zijn vrouw Annie (75) maken zich op voor de Tour. Vanaf de Alpen mag je hem weer geregeld in beeld verwachten met niet mis te verstane boodschappen tegen de komst van de sneltram langs de A12.
“Het is mijn derde Tour en het blijft de moeilijkste koers om in beeld te komen. Maar het is de enige manier om onze zaak onder de aandacht te houden.” De met onteigening bedreigde bewoners verkeren namelijk nog steeds in de grootste onzekerheid.
Sinds eind 2013 maakt Jef Van Droogenbroeck er een erezaak van om op alle belangrijke cyclocrosswedstrijden en wielerklassiekers de aandacht te vestigen op zijn zaak en die van zijn lotgenoten. Dat zijn de zowat tien families die ook dreigen onteigend te worden als de sneltram wordt aangelegd langs de A12 in Meise.
De Tour mag dan al even bezig zijn, de zwaarste noten om kraken komen er nog aan met eerst de Pyreneeën en dan de Alpen. Het uitgelezen moment voor Jef Van Droogenbroeck om weer op zijn eigenste koppige manier aandacht te vragen voor de onteigeningsproblematiek.
Op 12 juli vertrekken Jef en zijn vrouw Annie met de mobilhome. “We gaan een drietal ‘momenten’ uitpikken tijdens de Alpenritten. Dat kan aan de aankomst zijn of ergens op een visueel interessante plek bergop. Dat zullen we nog bekijken ter plekke.”
De intussen alom bekende borden met de tramgerelateerde boodschappen gaan uiteraard weer mee. “Al ga ik ook een grote pot verf kopen om op de grond te schilderen. Daar moet je zeker geluk mee hebben om in beeld te komen. Maar ik wil wel eens een beetje variëren.”
Voor Jef is het nu al de derde Tour die hij op deze manier ‘beleeft’. “Het is en blijft de moeilijkste koers om in beeld te komen. Als je een goede plek wil bemachtigen aan de aankomst moet je daar al om 10 uur ’s ochtends gaan staan omdat er anders geen doorkomen meer aan is. Als je weet dat de aankomst vaak pas rond 17 uur is, heb je een heel lange zware dag voor de boeg… Anderzijds is het rendement natuurlijk enorm. Door de populariteit van de Tour heeft iedereen je gezien als je in beeld komt.”
De situatie van de bewoners is na al die tijd nog steeds zo goed als ongewijzigd. “We zijn nu al 3 jaar verder en weten nog altijd van niks. Nergens beweegt er iets. Ik heb zelfs een brief aan de koning geschreven. Na twee weken heb ik antwoord gekregen dat hij ging overgemaakt worden aan de betrokken minister. Maar daarna heb ik niets meer vernomen.”
“Het is eigenlijk gewoon psychologische marteling. Er is de onzekerheid over wanneer die onteigening precies zal gebeuren en hoeveel je van je huis gaat krijgen. Tot zolang we dat niet weten zitten wij ‘geblokkeerd’. De gemeente moet nu eerst nog een RUP (Ruimtelijk Uitvoeringsplan) opmaken. Voor dat goedgekeurd is kan het nog een jaar duren voor de onteigeningsprocedure kan starten. Iedereen loopt op de toppen van zijn tenen. De meesten hebben ook schrik om hun mond open te doen omdat ze vrezen dat ze dan minder gaan krijgen.”
Niet zo met Jef. Hij twijfelt na al die tijd nog niet aan het nut van zijn acties. “Ik ben de enige die laat zien dat we er nog zijn en dat onze situatie nog steeds niet verbeterd is. Als je je er bij neerlegt is het helemaal om zeep. Dat besef houdt mij gaande.”
Ondanks alle besognes is de Tour toch ook een beetje verlof. “Je bent weg en zit in een andere omgeving. Thuis blijft alles permanent door je hoofd spoken. Zelfs als ik in de Tour bezig ben met het zoeken van een geschikte plek om de borden te plaatsen vormt dat toch een zekere afleiding. Het is niet veel maar dat is voor ons dan toch een beetje vakantie…”
