Voor Albertine De Bondt (82) was het een op zijn zachtst gezegd bewogen jaar. Eén van de vedettes van ‘Hallo Televisie’ overleefde tenauwernood een herseninfarct tijdens de opnames van het Eén-programma. Vandaag is ze terug thuis in haar eigen huisje. “Ik heb het allemaal doorgesparteld. Twee dagen heb ik tussen leven en dood gehangen. Maar nu voel ik mij goed. Ik moet het wel nog rustig aan doen maar stilaan ben ik weer de oude.”
Albertine De Bondt, misschien wel de sympathiekste verschijning in het Eén-programma ‘Hallo Televisie!’, is stilaan aan de beterhand. Ze werd bij haar thuis in Wolvertem tijdens de opnames onwel. “Ik heb ongelooflijk veel gehad gehad dat die mannen hier waren”, vertelt Albertine. “Omdat zij al héél rap hebben gereageerd, leef ik nog. Ik weet niets meer van wat er gebeurd is. Erg hè…”
Ze heeft het allemaal van horen zeggen. Haar televisievriendin Mathilde Vergauwen (70) kwam haar uiteraard al verschillende keren bezoeken. “Ze heeft mij moeten vertellen wat er precies gebeurd is: het was blijkbaar een cameraman die op zijn scherm zag hoe ik aan het flauwvallen was. Ah ja, want Mathilde en ik, wij zitten altijd naast elkaar voor de tv. Dan heb je mekaar niet voortdurend in het oog, hé. Ik weet alleen nog dat de mannen hun camera’s installeerden en naar de andere kamer vertrokken, dat ik me neerzette en tegen Mathilde zei dat er koekjes waren. En daarna werd alles zwart. Het volgende dat ik mij herinner, is dat ik wakker ben geworden in een ziekenhuisbed.”
“In het UZ zijn ze meteen aan mij begonnen. Vijf weken heb ik er in totaal verbleven met de hele revalidatie erbij. Ik wist eerst niet waar ik was. Het duurt ook een paar dagen voor je iemand kent. Maar de dokters en verpleegsters kenden mij allemaal wel van op televisie. Ik was er een echte BV (lacht). Ze hebben mij in de watten gelegd…. In het begin heb ik echt gesukkeld tijdens de revalidatie. Ik kon aanvankelijk ook niet goed praten. Nu gaat het al veel beter al hakkel ik af en toe wel nog eens. Ik heb me dan ook nog eens redelijk zwaar verbrand door een dienblad met eten te laten vallen. Een half uur heb ik daar in de douche koud water moeten laten overlopen. Gelukkig is dat toch goed gekomen…”
“Ik heb het allemaal doorgesparteld. Twee dagen heb ik tussen leven en dood gehangen. Maar nu voel ik mij goed. Ik moet het nog rustig aan doen. Gisteren ben ik voor de eerste keer eens buiten geweest, tot op de straat. Met een dikke jas aan weliswaar, en voorzichtig zodat ik zeker niet zou vallen. Maar binnen in huis stap ik vlot rond. Ik mag ook heel blij zijn dat ik niks aan mijn beroerte heb overgehouden. Heel mijn rechterkant was aanvankelijk verlamd. Ik had echt schrik dat dat ging blijven. Maar het is stilaan goed te komen. Enkel mijn rechterhand sputtert nog wat tegen maar dat komt stilaan goed met de hulp van de kinesist.”
“Ze heeft enorm veel geluk gehad”, vertelt haar buurvrouw die komt vragen of Albertine iets nodig heeft van de winkel in het dorp. “Dat besef ik”, zegt Albertine. “Anders zou ik hier nu niet zo zitten. Voor hetzelfde geld was er niemand in de buurt toen ik dat herseninfarct gekregen heb.”
Hoe dat zomaar is kunnen gebeuren en precies op dat moment, weet overigens niemand. “Stress? Maar nee, gij. Ik doe dat al zo lang, mijn gedacht zeggen op televisie. Daar word ik niet meer zenuwachtig van”, lacht Albertine.
Verder redt de kranige tachtiger zich al weer uitstekend. “Ik maak voor mezelf al terug eten klaar. Ik krijg eigenlijk niet graag hulp. Daarom alleen al ben ik blij dat ik thuis ben. Dat ziekenhuiseten was ook niet te doen: groenten zonder saus, slechte aardappelen, boontjes zonder ajuintjes. Allemaal zo smaakloos. Enkel mijn boterhammen die at ik wel nog met enige smaak op.”
Haar voornemens voor 2017? “Ik wil terug eens op bezoek gaan bij ‘bompa’ René Moens in Wemmel. Ik werkte vroeger bij hem als huishoudhulp maar hij is een goede vriend gebleven. Tot voor ik die beroerte gekregen heb, ging ik regelmatig eens op bezoek bij hem. Dat is sindsdien niet meer gelukt. Ik zie er naar uit om hem terug te kunnen bezoeken en een babbeltje te slaan. Zoals vroeger.”
“Of er nog een vervolg op ‘Hallo Televisie’ komt, weet ik niet. Als dat zo is, doe ik met plezier opnieuw mee met Mathilde.”
Wat ook plezier deed, waren alle berichtjes die ze kreeg. “Ik heb mijn gsm dagenlang niet bij mij gehad. Achteraf kreeg ik te horen dat er echt een stortvloed aan berichtjes was binnengekomen. Iedereen was bezorgd en wilde weten hoe het met mij ging. Dat was echt wel hartverwarmend. Net als het weerzien met mijn poes Musti toen ik thuiskwam. Zij houdt mij al 13 jaar gezelschap. Weet je, ik ben zo blij dat ik terug thuis ben… (lacht).”
