Gaston Van der Elst (77) is één van de iconen van voetbalclub Eendracht Aalst. Hij had er o.m. Michel Verschueren als ‘physical trainer’ en maakte later ook deel uit van de gouden kern van RSC Anderlecht. In 2010 trok hij – na vijftig jaar – de deur van zijn café De Koornbloem op de Markt van Aalst definitief achter zich dicht. Wij hadden een gesprek over zijn carrière, over de vloek van Blavier en over de omkoopaffaire rond de wedstrijd van Aalst tegen Charleroi (1965) en zijn passie voor het voetbal.
Viel het je zwaar, na meer dan 50 jaar te stoppen als cafébaas?
Neen, dat was goed voorbereid. Ik heb de zaak verkocht en ben niet zoals velen in een zwart gat gevallen. Maar een jaar later kreeg ik tijdens het fietsen totaal onverwacht een hartstilstand. Wat de oorzaak was, dat weet ik niet. Ik reed voor m’n plezier zonder te forceren. Geert Van Roy heeft me er door gehaald. Maar ik lag vier dagen in de coma en 6 weken in de kliniek. Sindsdien draag ik een pacemaker die zeer binnenkort moet vervangen worden. Maar verder leid ik een voornaam leven. Ik ga naar het voetbal: Eendracht Aalst, Anderlecht en naar de Leeuwkens.
Is er veel veranderd in het voetbal?
Ge moet mee met uwen tijd. Ik was van Mijlbeek. In de jeugdploegen van Eendracht speelden we met tien jongens van Mijlbeek, we gingen te voet naar de trainingen en moesten ons plan trekken met het weinige wat we hadden. Vandaag is alles anders: er zijn synthetische velden, de accommodatie is geëvolueerd en ook de premies. Als we verloren kregen we bij Eendracht 150 frank, 300 voor een gelijkspel en 500 bij winst. Een paar jaar later, bij Anderlecht, kregen we 30.000 frank dat was al iets anders in die tijd.
Wat waren jouw hoogtepunten met den Eendracht?
Ik debuteerde in de eerste ploeg van Aalst op de leeftijd van 16 jaar en 3 maanden. In het seizoen 60-61 werden we kampioen in tweede klasse. In de ploeg had je toen bijvoorbeeld Karel Voogt en Dolf De Buck, twee echte ‘krakken’. Voogt kwam terug uit Italië waar hij bij Messina speelde.
Je raakte ook erg zwaar gekwetst.
Al mijn gewrichtsbanden van mijn linker knie waren af. Ik was toen 23 jaar en heb toen 18 maanden niet gespeeld. Michel Verschueren heeft mij er door gehaald. Ik heb verschrikkelijk afgezien maar kon daarna toch weer spelen voor Eendracht. Michel Verschueren dook er op als fysiek trainer van Aalst dat toen getraind werd door Rik Geertsen. Michel introduceerde nieuwe technieken. Hij liet ons o.a. met zakjes zand van 10 kg de tribunes op en af lopen en trainde de keepers in een zandbak. Wij hebben afgezien maar waren wel topfit! En er waren opvallend weinig kwetsuren.
In het seizoen 61-62 was er de Blavier affaire en Eendracht zakte weer naar twee de klasse.
Dat was een match van Eendracht tegen Standard. Wij stonden vooraan na zes goede matchen. Maar tegen Standard liep het mis. Blavier zag een aantal grove fouten van de Rouches door de vingers. Al vroeg in de partij hitste een banaal duel tussen Aalstenaar Willy Bellon en Standard-speler Léon Semmeling het publiek op. Even later krijgt Ajoin Jan Van Poelvoorde een elleboogstoot. Van Poelvoorde verdween zelfs tien minuten in de catacomben om op adem te komen. Net voor de rust incasseerde diezelfde Van Poelvoorde een trap in het kruis. De opgenaaide Aalsterse spits rende naar Blavier en protesteerde fel. Blavier reageerde met “Dehors!”. Exit Jan Van Poelvoorde. Na het doelpunt van Semmeling, net na de rust, mocht ook Jan’s broer Antoine gaan douchen. Slachtoffer Istvan Sztani schreeuwde het uit van de pijn. Volgens Blavier trapte Antoine na. Sztani gaf achteraf toe alles te hebben geveinsd. In de 60ste minuut kon ook de minzame zwarte Aalst-spits Albert Mayama vertrekken, alweer voor protest. In de 71ste minuut verdubbelde Paeschen de score. Voor kapitein Gaston Van der Elst het sein om met zijn ploegmaats het veld te verlaten. Het publiek bestormde het terrein en bekogelde Blavier met aardkluiten. Rijkswacht en politie hadden alle moeite van de wereld om de gemoederen te bedaren. De match herstartte, maar eindigde niet. Aalstenaars Van der Elst, Willy Plas en Lajos Balogh blesseerden zich (zogezegd) in het slot en trokken richting kleedkamer. Blavier staakte de wedstrijd, bij 0-3. Nog nooit gebeurd overigens. Het Pierre Cornelisstadion kolkte van woede. Het rapport Blavier was vernietigend met wekenlange schorsing voor de spelers en 15 maanden schorsing van Michel Verschueren, volgens Blavier de aanstoker van de feiten. De zaak heeft Aalst jarenlang heel veel schade toegebracht.
In 1964 ging je naar Anderlecht. Maar toen werd je geschorst omdat je in een omkopingsaffaire zou betrokken zijn.[pullquote]Aalst hangt aaneen als het erop aankomt.[/pullquote]
Klopt, ik speelde een jaar voor Anderlecht. Het was de grote ploeg met Trappeniers, Heylens, Plaskie, Verbiest, Cornelis, Hanon, Jurion, Devriendt, Stockman, Van Himst en Puis. Ik was nummer 15 en zat meestal op de bank. Die ‘omkopingsaffaire’ ? Aalst moest winnen van Charleroi om zijn vel te redden. Ik heb toen, in opdracht van de keeper van de reserven – die trouwens van Charleroi kwam – iets geregeld voor den Eendracht, zonder dat ik daar een cent heb aan verdiend. Het was clubliefde maar ik werd wel geschorst voor drie jaar. Na 15 maanden werd de schorsing herbekeken. Ik ging terug naar Aalst. Ik nam drie man van de reserveploeg van Anderlecht mee naar Aalst dat opnieuw kampioen werd.
Wie zijn voor jou de voetbal iconen van eendracht Aalst?
We trokken eens naar Duinkerke om er Van Kemseke te kopen maar waren zo onder de indruk van Salvador Neto dat we met drie spelers naar huis kwamen: Van Kemseke, Salvador en Ferreira. Salvador was een speler buiten categorie zoals Paul Van Himst. Maar ook Karel Voogt, De Buck en Arnolis en zeker ook De Bilde en Okpara. Maar het is zo moeilijk om generaties te vergelijken. Bij de doelmannen was dat ongetwijfeld Pië Vandermeersch. In Spanje had hij de bijnaam ‘Zamora’ gekregen. Ze vonden hem daar de beste keeper ter wereld. En Van Himst natuurlijk. (Paul Van Himst kwam op zijn 33ste naar Aalst waar Gaston Van der Elst toen trainer was). Hij bracht Aalst van derde weer naar tweede klasse met een half been. Bij de trainers was Tomislav Ivic outstanding.
En je verdere voetbalcarrière?
Op mijn 32ste werd ik trainer van Grimbergen, de ploeg van Michel Verschueren. Na drie jaar trainer van Denderleeuw en nog eens drie jaar later trainer van Aalst. Ik ga ook nog wekelijks naar het voetbal kijken: Eendracht Aalst, Anderlecht en naar de Leeuwkens
Welke drie spelers uit onze competitie zou je vandaag als trainer in je ploeg hebben.
Moeilijke vraag. Harbaoui en Hans Vanaken van Sporting Lokeren. Maar die laatste moet misschien nog een jaartje rijpen alvorens naar een grote ploeg te verkassen. En Maxime Lestienne is voor zijn jonge leeftijd echt wel goed.
Hoe schat jij de kansen van de Rode Duivels in?
Dat is heel, heel moeilijk. Voetbal is een spel dat niet zo eenvoudig te voorspellen valt. We beschikken wel over een zeer goede ploeg: fantastische spelers en een zeer goede trainer. Wat je Wilmots moet nageven is dat hij uit al die goede spelers een ploeg probeert te kneden door het ‘egoïsme’ van de individuele spelers uit te bannen. We zullen zien. En we duimen natuurlijk.
Okapi, Eendracht en Carnaval. Drie Aalsterse monumenten. Wat maakt Aalst zo uniek?
Aalst hangt aaneen als het erop aankomt. Denk maar aan The Voice van Vlaanderen. Tom De Man, de winnaar, is een Aalstenaar die heel Aalst achter zich kon scharen. Dat is ook zo voor den Okapi en den Iendracht. Iedereen is fier en geniet mee van de successen van deze stad. Keizer Kamiel zou zeggen het is ‘e roar biestjen’. Dat is Aalst!
