In veel ziekenhuizen draaien dokters, verpleegsters en verplegers lange uren mee in de zorg voor onze corona-patiënten. Goeiedag contacteerde twee verpleegsters die – ondanks hun hele drukke bezigheden – toch tijd wilden maken voor een kort interview. Waarvoor onze dank. Vandaag laten wij Annelies aan het woord. Zoals zovele mensen willen wij ook ons respect betuigen voor de inzet van alle mensen in de zorgsector.
Annelies Sticker werkt als verpleegster in het OLV Ziekenhuis in Aalst. Ze woont in Mazenzele, is gehuwde en moeder van twee opgroeiende tieners van 12 en 14 jaar. Ze werkt al 10 jaar in het OLV Ziekenhuis, de laatste drie jaar als deel van de ‘mobiele equipe’.
Annelies, je werkt als verpleegster op de Covid-19 afdeling in het OLV ziekenhuis in Aalst. Hoe worden jullie geconfronteerd met de corona crisis?
Momenteel worden wij als lid van de mobiele zoveel mogelijk ingezet op de Covid-afdeling, die tevens ‘bemand’ worden door verpleegkundigen uit verschillende disciplines. Van in het begin van de crisis zijn er stap voor stap initiatieven en opleidingen opgezet zodat iedereen mee is met het verhaal.
Dagelijks worden wij ook gebriefd (aanpassingen, afspraken, …) De afdelingen die positief geteste patiënten opvangen moeten wij betreden via een sas met een propere zone waar we bij het begin van de dienst onze beschermkledij (eerste laag : overall met kap, mondmasker, handschoenen en klompen) en een besmette zone waar we onze tweede laag (chirurgische schort, 2de paar handschoenen en scherm of beschermbril) aandoen. Bij het buitengaan (na onze shift, of tijdens de middagpauze) ontdoen we dan al onze beschermingskledij (eerste en tweede laag) uit om dan in het sas onze beroepskledij ook te wisselen zodat we “proper” van de dienst komen.
“Dit is heel zwaar, vooral omdat je minstens 4 tot 5 uur niet even een slok water kunt drinken of een plaspauze kan inlassen”
Op de besmette diensten werken we dus met een dubbele laag beschermkledij. Dit is heel zwaar, vooral omdat je minstens 4 tot 5 uur niet even een slok water kunt drinken of een plaspauze kan inlassen. Uit- en aankleden is niet alleen tijdrovend, maar we zijn ook niet altijd zeker dat we voldoende materiaal zullen blijven hebben. Dus moeten we er zuinig en collegiaal mee omspringen. Het ziekenhuis zorgt wel dat er voldoende proper linnen is zodat we de afdeling toch proper kunnen verlaten. Op zich zijn de zorgen niet zwaarder dan op een gewone afdeling.
Is dat fysiek niet heel zwaar, voor jou maar ook voor je collega’s?
Op collegiaal gebied voel je dat je collega’s het even zwaar hebben, vooral door het dragen van de beschermingskledij. De samenwerking tussen de verschillende collega’s van de verschillende disciplines (ook collega’s van niet-Covid afdelingen komen meehelpen) verloopt wel nog zeer vlot, hoewel we ons allemaal behoeden dat we het psychisch ook zwaar zouden kunnen hebben. We proberen allemaal zorg voor mekaar te dragen. We zijn ook meer afhankelijk van mekaar. Wanneer we een besmette kamer binnengaan, kunnen we die ook niet zomaar verlaten indien we iets vergeten mee te nemen zijn voor de verzorging. Ook de maaltijdbedeling gebeurt anders dan normaal.
Voor de patiënten is dit ook zwaar om dragen. Geen bezoek meer kunnen krijgen, sommige hulpverleners (diëtiste, kiné, …) komen ook niet meer op de afdeling. Je merkt dat sommige patiënten ook nood hebben aan een babbel. Ze mogen ook de kamer niet verlaten. Gelukkig worden er vanuit het ziekenhuis allerlei initiatieven opgestart ten gunste van de patiënten en het personeel. Zo is er bv elke dinsdagnamiddag in samenwerking met Radio Lede een verzoekprogramma waarin verzoekjes, wensen, bedankingen, … gedaan kunnen worden. Was een ideetje o.a. van mezelf, zo hebben de patiënten en de familie op de één of andere manier toch nog “contact”.
Hoe is de sfeer onder de collega’s? Is die anders dan ‘normaal’?
Het zijn drukke en hectische dagen, vooral ook als je uurrooster onderste boven gehaald wordt. Op sommige dagen hoef je niet op te komen, maar standby blijven, op andere dagen kom je extra op. Gelukkig is er binnen de mobiele equipe voldoende flexibiliteit zodat het geen “moeten” opkomen is, maar wie wil of kan extra opkomen. Op deze manier kunnen we dit hopelijk volhouden.
Hoe kom je er zelf toe om wat te onstpannen?
Hoe ik me ontspan na zo een drukke/zware werkdag? Ik moet toch wel even bekomen. Ik probeer me dan wat bezig te houden met de kinderen, naaiwerk, als het mooi weer is buitenkomen (ook al is dat maar op mijn terras).
Wat heb je geleerd tijdens deze hectische periode? Over de mensen, over de zorgverstrekkers, de dokters, …
Wat heb ik geleerd uit deze hectische periode? Dat alles wat vroeger van zelfsprekend was nu plots heel onzeker en moeilijker is. Bv boodschappen doen probeer ik nu in één keer voor een hele week te doen. Ik probeer ook mijn verplaatsingen te beperken. Op collegiaal gebied mag ik momenteel niet klagen, integendeel in denk dat we nu nog beter en nauwer samenwerken.
Waar ik wel meer op let is de social distancing. Ik merk nog dagelijks dat sommige mensen het nog steeds niet begrepen hebben en daar kan ik me aan ergeren.
Welke boodschap heb je voor de mensen?
Welke boodschap ik nog wil meegeven? Blijf a.u.b. in je kot en hou afstand. Wees a.u.b. extra lief voor mekaar en probeer mekaar te respecteren. We moeten er samen door.
