De Canadese oorlogsveteraan Sidney ‘Sid’ Cole blaast vandaag 100 kaarsjes uit. Een feestje is dan ook op zijn plaats voor de man die kan terugblikken op een meer dan bewogen leven. Als lid van de Canadian Royal Air Force maakte hij een aantal scharniermomenten van de Tweede Wereldoorlog mee. Daarna bleef hij in Grimbergen ‘plakken’, trouwde en ging er nooit meer helemaal weg. Hij stond er dan ook op dat de viering van zijn 100ste verjaardag in Grimbergen plaatsvindt: samen met de familie maar ook met zijn vrienden en buren die hij al decennia lang kent.
Dat Sidney Cole wel wat heeft meegemaakt in zijn leven is een understatement. Hij was tijdens de Tweede Wereldoorlog op weg om Spitfire-piloot te worden maar daar staken de Japanners een stokje voor. “Tijdens mijn pilootopleiding in 1941 werd Pearl Harbor aangevallen. Meteen werd mijn opleiding onderbroken en moest ik naar ginder. Weg was mijn droom.”
Daarna ging het richting Europa. “Via Engeland kwam ik zeven dagen na D-day in Normandië aan. Mijn taken waren vooral administratief. Ik moest dossiers opvolgen van piloten en vliegtuigen die opstegen en landden.” Toen hij in Evere gelegerd was, leerde hij op oudejaarsavond 1944 zijn toekomstige Grimbergse vrouw Yvonne De Raedemaeker kennen in restaurant Le Metier in de Nieuwstraat. “We dansten er toen op het nummer ‘We will meet again’ van Vera Lynn, erg toepasselijk dus.”
“Communiceren ging toen niet zo heel vlot”, pikt dochter Anita in. “Hij sprak geen Nederlands en mijn moeder geen Engels. ‘Google Translate’ bestond nog niet maar gelukkig hadden ze een klein woordenboekje mee dat hen wat hielp. Jonge verliefdheid overstijgt dat allemaal.”
Echt lang genieten, kon Sid niet van de prille romance. “Op 1 januari 1945 werd de basis in Evere aangevallen. Zeker veertig Spitfires en andere toestellen werden vernield en er vielen heel wat doden. Sid kwam er levend vanaf maar het drama liet een diepe indruk na. Via omzwervingen langs Arnhem en Hamburg en een verplichte terugkeer naar Canada om af te zwaaien uit het leger na de oorlog, kwam Sid terug naar ‘zijn’ Yvonne in Grimbergen en vestigde er zich met zijn latere vrouw. Later was hij onder meer nog jarenlang chauffeur van de Amerikaanse ambassadeur.
Vandaag 1 juli viert Sid zijn 100ste verjaardag. Zondag stond echter al staat een groot feest op het programma in de Charleroyhoeve met vrienden, buren en familie. Daar stond hij zelf op. Want ondanks dat zijn vrouw al twintig jaar geleden stierf, heeft hij Grimbergen nooit achter zich gelaten. “Hij heeft bijna 10 jaar bij ons gewoond in Canada”, vertelt Anita. “Maar elk jaar kwamen we toch terug voor de herdenking in het West-Vlaamse Adegem op het Canadese militaire kerkhof. Op een gegeven moment wou hij gewoon niet meer terug. Hij heeft hier dan verschillende jaren alleen gewoond. Nu de laatste jaren heeft hij onze hulp nodig dus dan wonen we zes maanden afwisselend in Grimbergen en Canada.”
De gezondheid van Sid kreeg een knauw nadat hij twee keer kort na mekaar ten val kwam. Bij zijn aankomst op Zaventem een drietal weken terug brak hij zijn bekken. “Hij moet nu terug leren stappen. Het zag er even niet goed uit maar nu maakt hij opnieuw grote vooruitgang. Hij is zo sterk en recupereert op die ouderdom nog zo geweldig. Het was brute pech. Hij was nochtans zo blij toen hij geland was. Sid is nooit ziek geweest en heeft in heel zijn leven nooit pillen genomen. Al zijn broers en zussen zijn minstens 95 geworden. Het zit in de genen.”
Sid is nog de enige overlevende Canadese oud-strijder in België. “Hij was voorzitter van de Canadian Veterans Association maar nu is hij nog de enige die overblijft. Overal in Europa gingen wij naar herdenkingen. Da’s mijn jong leven geweest. Heel speciaal…” Over de oorlog praat Sid niet zo vaak. “Met zijn momenten. Hij leest vooral veel cowboyboeken en kijkt naar oorlogsfilms.
“Ik ben hier graag in Grimbergen”, vertelt Sid. “Iedereen was er vriendelijk van in het begin. Mensen zwaaiden naar mij en zeiden goedendag en dat is nog altijd zo. Dat er lekker bier is, knappe vrouwen en goede restaurants zijn eveneens troeven (lacht).”
“Hij is altijd al een grote flirter geweest, maar enkel als mijn moeder er niet bij was”, lacht Anita. “Hij droeg ook een hoed die hij bij elke dame die hij tegenkwam ostentatief afnam. Ik krijg nog altijd mensen die mij zeggen: ‘Uw papa was zo’n gentleman…’”
Zijn medailles zijn niet te tellen en het aantal ceremonies en herdenkingen waar hij wordt voor uitgenodigd wordt, neemt nog elk jaar toe nu de laatste oud-strijders stilaan verdwijnen. Ook bij de grote herdenking in Normandië was Sid onlangs present, ondanks zijn bekkenbreuk. “Hij heeft een bewogen leven gehad en is daarna ook heel zijn leven in de ‘spotlights’ blijven staan. Mijn vader houdt daar ook van. Het heeft hem in die zin zelfs wat bedorven. Hij staat echt wel graag in de aandacht. Maar iedereen houdt ook van hem. Als we naar hier komen krijg ik het warm als ik zie hoe iedereen meteen naar hem toe komt.”
