Vilvoordenaar Ish Ait Hamou (28) werd bekend als charmant jurylid in het TV-programma So You Think You Can Dance, maar is van meerdere markten thuis. Van zijn eerste boek ‘Hart Hard’ gingen er vlot 10.000 exemplaren over de toonbank. ‘De literaire revelatie van 2014’, kopte ‘De Standaard’. Intussen ligt er met ‘Cécile’ al een tweede boek in de winkel. Tijd dus voor een goed gesprek met Goeiedag.
Hoe zijn de reacties op je nieuwe boek?
“We wachten nu op de recensies maar een even belangrijke mening is die van de mensen die het boek al gelezen hebben. En die zijn positief. De reacties gaan zelfs dieper dan bij ‘Hart hard’. Ik ben blij dat het dat heeft kunnen losmaken bij de lezers.”
Hoe is die overgang van dans naar literatuur gegaan?
“Op een heel organische manier. Ik schrijf al sinds ik klein ben. Ik heb heel intensief gedanst en veel gereisd. Maar ook toen schreef ik al veel, vooral korte verhalen met heel veel quotes. Ik ben gewoon iemand die heel graag mijn idee of verhaal op papier zet. Soms heb je zo’n idee waar je meer over kwijt wil dan je gewoon bent. Zo kwam ‘Hart Hard’ tot stand. Voor je het weet heb je een manuscript.”
Ben je nog actief in de danswereld?
“Nee, eigenlijk niet. Ik krijg wel vaak opdrachten of projecten toegestuurd. Dan zorg ik voor het creatief concept en laat ik collega’s van mij het choreografisch concept maken. Ik schrijf alles uit en bedenk het idee. Maar ik stap zelf de danszaal niet meer binnen.”
Mis je dat niet?
“Neen. Ik heb ook nooit formeel beslist: ‘Ik stop ermee’. Dat is gewoon natuurlijk gegaan. Ik zal altijd in hart en ziel een danser zijn. Het maakt deel uit van wie ik ben. Vaak kijk ik vanuit het standpunt van een danser. Dat komt ook omdat ik daarmee zo ben opgegroeid. Sinds mijn 12 ben ik bijna allleen maar bezig geweest met dansen. Je kan dat niet zomaar ‘afzetten’.”
Ben je al bezig met een derde boek?
“Ik ben bezig met een verhaal. Maar het moet nog groeien. Het idee is er, en het personage ook. Ik ben bijna 30 pagina’s ver. Nu is het kwestie van een heel klein beetje verder geraken…”
Zie je jezelf in een bepaald genre blijven schrijven?
“Ik ga zeker evolueren. Mijn eerste boek was romantisch van aard, en het tweede is eerder een avonturenverhaal. Mijn derde zou zelfs eerder een beetje komisch worden. Ik heb ook bijvoorbeeld al een kortverhaal neergepend over slavernij. Ik zoek altijd naar de uitdaging. Dat is de rode draad in mijn carrière.”
Hoe kijk jij als geboren en getogen Vilvoordenaar naar je stad?
“Ik heb het hier als kleine jongen altijd heel goed gehad. Er was altijd vanalles te doen. De voetbalclub, de basketclub die op een bepaald moment zelfs in eerste divisie speelde,… We hadden dansmogelijkheden, mooie parken,…”
Een beetje tegen de perceptie van buitenaf over Vilvoorde in?
“Zeker. Als jonge ket waren er best wel dingen te doen. Van de stad kregen we zelfs een zaal om dansles te geven. Ik was elk weekend bezig daarmee en ik speelde basket bij BAVI. Ik was altijd bezig. Het leuke aan Vilvoorde is dat het klein is. Je kent snel mensen. Het voelde altijd als ’thuis’.” Als ik nu zie hoe mooi alles eruitziet aan de kerk en aan het water. Het is positief aan het evolueren. Ik zie mezelf hier dan ook nog een lange tijd blijven.”
Hoe zie je voor jezelf de toekomst?
“Ik weet niet hoe het eruit gaat zien. Wel hoe ik het ga aanpakken. Ik ga even hard werken als nu. Ik wil zoveel mogelijk verhalen naar buiten brengen op verschillende manieren en op zoek gaan naar samenwerking met mensen. Daar hou ik enorm van.”
Wanneer zal je tevreden zijn?
“Dat moet ik stilaan beginnen leren. Even stilstaan bij bepaalde momenten en blij zijn. Dat is een probleem voor mij. Het is nooit goed genoeg voor mezelf. Ik denk altijd dat het beter kan. Dat is misschien een beetje door mijn drive.”
Hoe belangrijk is je familie in alles wat je doet?
“Dat is het allerbelangrijkste. Ik heb eerst van hen ergens goedkeuring nodig voor ik het van de buitenwereld nodig heb. Als ik van hen een glimlach en het gevoel krijg dat ze trots zijn, is dat al veel. Mijn familie zorgt er ook voor dat ik nooit vergeet van waar ik kom. Je hebt soms mensen die superenthousiast zijn. Al die complimenten kunnen een egoboost geven. Die grote reacties krijg je niet van je familie. Ook vrienden die je al heel je leven kent, zijn zo niet. Zij zeggen gewoon: ‘leuk’. En dat is het. Zij zorgen ervoor dat ik met de voeten op de grond blijf al heb ik dat van nature uit al wel in me.”
Een contrast met het BV-wereldje?
“Dat is het zeker. Alleen beslis ik vaak om net niet deel uit te maken van dat wereldje. Als je op tv komt maak je automatisch deel uit van het ‘clubje’ maar eens dat voorbij is, stopt het ook. Ik blijf liever in Vilvoorde dan naar BV-feestjes te gaan. Pas als ik zelf iets gepresteerd heb zoals met mijn boeken stap ik pas terug naar voor om mijn project te delen. Anders hoef ik geen aandacht.”
Dans of literatuur?
“Dansteratuur (lacht).”
Veel boeken verkopen of goede boeken schrijven?
“Goede boeken schrijven.”
Meisjesidool of toch liever een beetje anoniem?
“Anoniem. Zeker. In Vilvoorde is het soms moeilijk. Maar het is echt wanneer je op tv bent. Als iemand een foto wil op straat doe ik dat met de glimlach. Het stoort niet omdat het tijdelijk is. Het is niet dat het dagdagelijks en overal gebeurt. Dat zou moeilijker zijn (lacht).”
