“Maandag 9 maart ben ik onwel geworden op het werk. Het begon met koorts en spierpijn en het leek vooral op een beginnende griep. ’s Avonds nam ik een Dafalgan en ging ik vroeg naar bed. Maar ’s nachts had ik 39,5 graden koorts. ‘Griep’ volgens de dokter. Die schreef me een week thuis. Twee dagen later wist men mij te vertellen dat ik een infectie had. Hoe of wat, dat was niet duidelijk. Tegen het einde van de week had ik een droge hoest en ging ik opnieuw langs de dokter. Een keelontsteking, geen corona, zei ze nog. Daarna ging het van kwaad naar erger.”
“De maandag daarop werd ik met een ziekenwagen overgebracht naar de spoedafdeling. Ik kreeg een wisser in m’n neus, maar ’s avonds vroeg men mij vreemd genoeg om terug naar huis te gaan. De uitslag kon tot twee dagen duren. Daags nadien kreeg ik het bericht dat ik positief testte op corona. Een dag later werd ik opnieuw met de ziekenwagen naar spoed gebracht. De rest van de week lag ik op intensieve zorgen.”
“Een arts belde naar huis dat het niet goed ging. Toen dacht ik voor het eerst dat ik ging sterven”
“Ik kreeg vier liter zuurstof per minuut toegediend en toch verslechterde de situatie. Er werd overlegd om mij in coma te brengen. Zover kwam het uiteindelijk niet. Er had al een arts naar huis gebeld om te melden dat het niet goed ging met mij. Toen dacht ik voor het eerst dat ik dit niet ging overleven.”
“Maar een week later werd ik beter en uiteindelijk mocht ik naar huis. Maar ik was erg verzwakt en kon niet meer op mijn eigen benen staan. Na drie meter stappen had ik twintig minuten nodig om op adem te komen. Ik ben zo’n negen kilo afgevallen. De revalidatie duurt vijf weken. Met mondjesmaat komt de energie terug. Vrijdag mocht ik voor het eerst mijn vrouw en zoon een knuffel geven.”
Tim Piette (35) – Uit Het Laatste Nieuws van 12 april
