Actrice Karlijn Sileghem (48), met haar wortels op de Poel in Walfergem, is de laatste jaren vooral bekend van haar rollen in Katarakt, Het Peulengaleis en Sedes & Belli. Ook haar alter ego Sylvia Muyshondt, de huisvrouw uit Asse uit Hoe?Zo!, en haar fictieve talkshow Anneliezen, samen met Tine Embrechts, behoren intussen tot de tv-klassiekers. Maar ze heeft er ook al een jarenlange theatercarrière opzitten, onder meer bij Het Toneelhuis en vooral de legendarische Blauwe Maandag Compagnie.
Hoe kwam een meisje uit De Poel ertoe om actrice te worden?
Karlijn Sileghem: ‘Ik deed al toneel en dictie bij Lieve Van Mileghem in de academie in Asse. Van thuis mochten we doen wat we verlangden. Mijn vader had wel zoiets van: als je aan iets begint, dan moet je er ook echt voor gaan. Op mijn achttiende besliste ik auditie te gaan doen in de Studio Herman Teirlinck. Het is één manier om in het vak te rollen, zij het niet de enige manier. Ik werd aangenomen en dat bracht meteen ingrijpende wijzigingen mee in mijn leven. Theater speel je niet van 9 tot 5, dit vak eist zodanig veel op van uw persoonlijkheid en uw persoonlijk leven. Je krijgt kansen, leert de omgeving, de regisseurs en collega’s kennen.’
Kon je nadien meteen aan de slag?
‘Mijn eerste tv-rol was in ‘Mik, Mak en Mon’, met Stef De Melkman, ik was toen net 22 en pas afgestudeerd. Mijn eerste theaterrol was in de KNS, met het KJT, het Koninklijk Jeugdtheater, nu ’t Paleis, in Antwerpen. Het theaterlandschap zag er toen nog heel anders uit. Vroeger was je een televisieacteur of een theateracteur. VRT, toen BRT, had zijn eigen gezelschap met acteurs die vast in dienst waren. Namen als Jo De Meyere, Dora Van der Groen of Ward De Ravet zag je daarom in alle series terugkomen. Toen ik afstudeerde was dit nog een beschermd beroep, met een beroepskaart.’
Je doorbraak kwam er met de Blauwe Maandag Compagnie.
‘Luk Perceval bracht toen een heel levendig en vernieuwend theater. Zijn aanpak, ook van de voorbereiding van een productie, was heel revolutionair in die dagen. Als acteurs kenden we al vanaf dag één van de repetities onze dialogen helemaal uit het hoofd. Je moest er gewoon niet meer bij nadenken. Met de Blauwe Maandag Compagnie speelden we in de jaren ’90 meestal voor minstens 900 mensen. Als er al eens een voorstelling was met ‘slechts’ 600 mensen in de zaal, dan zeiden we ‘Oei, zo weinig’. In de Schouwburg van Leuven, een zaal met drie balkons, zat zelfs het bovenste balkon afgeladen vol.’
Hoe kijk je terug op Katarakt?
‘Als een zeer intense, boeiende periode, bovendien met een supertoffe regisseur. Een jaar lang moest ik vrijwel elke dag gaan filmen. Ik woonde toen in Gent, dus ik zat dagelijks vier uur in de auto tussen Gent en Haspengauw. Als er opnames waren met een zonsopgang, dan was het vaak al om 3 uur opstaan.’
Televisie is wel veel technischer dan theater.
‘Bij Katarakt (zie foto VRT) was dat echt wel het geval. De opnames duurden een jaar, maar het verhaal in de reeks loopt over twee jaar. Veel scènes werden echter gefilmd in functie van de seizoenen, omdat het over de appeloogst ging. Je kon dezelfde dag een scène hebben voor jaar één en een scène voor het tweede jaar. Maar door het ziektebeeld van Elisabeth Donkers – het hoofdpersonage dat stilaan blind wordt – moest ik in elke scène rekening houden met een andere graad van blindheid. Ik moest dus zeer goed bijhouden wanneer ik waar al of niet mijn bril had opgezet. Plus mocht ik een jaar lang niet in de zon gaan liggen en moest ik hetzelfde kapsel behouden.’
Wat doe je het liefst: tv of theater?
‘Of je iets graag of minder graag doet is vaak afhankelijk van de dynamiek van de groep, hoe je iets samen maakt. Ik bloei pas open als ik toffe mensen rond mij heb, die mij een plek geven waarin ik mij comfortabel voel. Het gebeurde al dat ik in een groep terecht kwam waarin ik mij niet thuis voelde. Wat je vertolkt is altijd maar zo goed als de kwaliteit van de zwakste schakel. Hoe meer je samen bent, hoe opbouwender je kunt werken, hoe beter uw eigen prestatie en hoe beter de voorstelling is.’
Of hoe meer je de zotte doos kunt zijn, zoals in De Anneliezen
‘Dat was echt heerlijk om doen. Tine Embrechts en ik samen, dat werkt zeer goed in humor. Wij hoeven maar naar elkaar te kijken en liggen al plat van het lachen. Tine is heel sociaal en open, waar ik doorgaans wat terughoudender ben. Zij sleurt me dan mee. Superleuke collega’s worden soms echt goede vrienden, zoals ook Katelijne Verbeke en Ilse De Koe (bekend van Quiz Me Quick, red.).’
Je bleef na je moederschap wat buiten beeld?
‘Ik doe nu wat meer theater, zoals de concertreeks van Te Gek en ik geef ook wat meer les. Omdat ik voor mijn kinderen zorg, ben ik minder beschikbaar en word ik minder gevraagd. Normaal speelde ik in de SM-rechter, maar ik was toen net zwanger en dat viel uiteindelijk niet te combineren. Plus word ik al wat ouder. Een acteur van vijftig is nog een vitale man, maar een vrouw van vijftig vinden ze al een oude doos. Een vrouw van dertig, naast een man van vijftig, verkoopt beter als beeld, zo wil het cliché. In sommige series speelt dat echt wel.’
Ken je na al die jaren nog plankenkoorts?
‘Dat overvalt me soms nog wel eens, vooral bij premières. Meestal is dat slechts enkele seconden voor ik op ga.’
