Het doek is gevallen over café ‘t Galoiske op de grens van Vilvoorde en Grimbergen. Uitbaters Jan Mariën (62) en Corinne Van Camp (59) hebben na 24 jaar hun laatste pintjes getapt en gaan nu genieten van een welverdiend pensioen. Daarmee verdwijnt ook het laatste volkscafé in de omgeving. “Dat is een ramp voor de buurt”, zucht Jan.
‘t Galoiske is na meer dan 130 jaar een icoon in de wijk Borgt op de grens van Vilvoorde en Grimbergen. “Ooit, 50 jaar geleden, waren er hier nog een twintigtal andere cafés op deze uithoek alleen”, vertelt Jan. “Ook toen wij hier begonnen zijn, 24 jaar geleden, waren er nog verschillende. We hebben in die tijd echter veel cafébazen zien komen en gaan. Er zijn veel mensen die eraan beginnen maar ze onderschatten het. We zijn nu de laatste geweest en dat is een ramp voor de buurt want daar is echt nood aan. Een café is en blijft een belangrijke ontmoetingsplaats voor mensen waar ze plezier kunnen maken of hun verdriet kunnen delen. Ik had het ook wel tof gevonden als het café blijven bestaan had. Als je dan later nog eens afkomt, kan je hier iedereen nog eens ontmoeten.” (lees verder onder de foto)
Maar dat alles maakt de zaak niet meer van Jan en Corinne. “Het is genoeg geweest voor ons. We zijn 24 jaar in ‘t Galoiske aan de slag geweest en hebben eerder ook al acht jaar in Mechelen café gehouden. Dat is toch al eventjes. We zijn ook wat uitgeblust want het is echt wel een zwaar leven. We waren van 9 uur ‘s ochtends altijd open tot 2 à 3 uur ‘s nachts. En dat zes dagen per week. De laatste jaren probeerden we ‘s avonds te sluiten rond 11 à 12 uur maar dan nog kruipt het in de kleren.”
De sluiting is intussen achter de rug. “Vorige zaterdag en zondag is het hier nog volle feest geweest. Het is een dubbel gevoel. Enerzijds ben ik blij dat het gedaan is en dat we meer vrije tijd gaan hebben. Aan de andere kant is het ook emotioneel. De reacties van de mensen doen mij ook wel iets. ‘Waar moeten we nu naartoe?’, klinkt het steevast. Ze gaan ons missen. Er is veel geweend door klanten n door mijn vrouw. Bij mij was dat iets minder maar toch (lachje). Na al die jaren ben je vergroeid geraakt met de klanten. 80% zijn vrienden geworden. Je kent hun familie. We hebben hier ook veel kinderen zien opgroeien die nu volwassenen zijn. Met sommige klanten zijn we zelfs op vakantie gegaan. We gaan die band trachten te onderhouden. Ze gaan ons ook komen bezoeken.”
Want het koppel heeft grootse plannen. “We gaan naar Griekenland verhuizen. We hebben vroeger veel gereisd en hebben daar ons hart verloren. Dan moet je ook geen jaren meer wachten om zo’n droom te verwezenlijken. De bouw van onze woning is gestart en tegen het einde van volgend jaar zou het instapklaar zijn. We gaan in januari al eens kijken. In maart vertrekken we al definitief naar ginder.”
‘t Galoiske zelf wordt verkocht. “Iemand die zich er wil achter zetten, kan het nog altijd verderzetten. Maar ik denk niet dat nog veel jonge mensen zich willen engageren om al die uren nog te kloppen. Je kan er uw boterham deftig mee verdienen maar je moet er heel veel voor doen en laten. We hebben ook kinderen en kleinkinderen maar eigenlijk moet ik bekennen dat die niet zo veel aan ons gehad hebben. Maar als er toch nog een kandidaat zou opduiken, zou dat fantastisch zijn.”
